سومین سالگرد دلتنگی

ماه شهریور  و به روایتی ماه سومین سالگرد دلتنگی من به.......

به اینکه محرومم از شادی خاص تدارکات مدرسه نفسم

به اینکه نمیتوانم کیف مدرسه نفسم را آماده کنم

به اینکه نخواهم توانست با چند بوسه روانه مدرسه کنم بوسه ای که تا زنگ آخر دخترکم را شارژ کند.

به اینکه محرومم از اینکه بگم عزیزم ،نازم پاشو دیر میشه ها و نمیتوانم نازهای بیدار شدنهایش را بکشم و با هزار مصیبت برایش صبحانه بدم ووو...

خدایا ببخش که باز ناشکری کردم

خدایا خودت راضیم کن به این همه خوشبختی که گاهی خود را بی نصیب از آن دیده و عصیان میکنم.

به دخترم....

خودت که میدانی آتاناز را میگویم

همان دختری که همیشه دلتنگش میشوم و شکایت دوریش را میکنم. و شکر اینکه جایش امن ،اطرافش پر ،دوستدارش زیاد و تنش سالم وووووو را نمیدانم.

به حضور خودت ، که میدانی من بنده نماز و سجده نیستم ولی بنده کفر و گمراهی نیز نیستم .

خودت مددی کن و این دل زیاده خواه را راضی به مصلحت کن ...

عزیز دلم مینویسم نه برای امروز که بخوانی و غمگین بشی مینویسم برای آینده که بخوانی و بدانی که برایم همیشه بودی و من همیشه دلتنگ تمام لحظه های زندگیت ، لوس بازی هایت ، شیطنت هایت و ..... بودم .